Het heeft 19 jaar geduurd om ‘m te bouwen, maar als volgende maand de definitieve toestemming wordt gegeven door de Beierse autoriteiten gaat ‘ie voor het eerst draaien om te proberen de kern van de zon na te bootsen: de kernfusiereactor Wendelstein 7-X (kortweg de W7-X) van het Max Planck Instituut in Duitsland – prijskaartje € 1,06 miljard.
Het is een 16 meter wijde ring met een volume van 30 m³ omgeven door vijftig grote magnetische spoelen, elk zes ton zwaar, gekoeld tot iets boven het absolute nulpunt. In de ring moet een plasma gedurende dertig minuten tot 100 miljoen graden worden gebracht, een temperatuur die ruim zes keer hoger is dan de temperatuur in het centrum waar de zon, waarbij de geladen waterstofatomen van het plasma moeten fuseren tot zwaardere atomen en er energie vrijkomt.
Er zijn in principe twee types kernfusiereactoren, de tokamaks en de stellarators. Die eerste waren lange tijd favoriet, maar door grote problemen in de jaren negentig kozen vele onderzoeksinstituten weer voor de stellarator, een systeem dat al in 1950 door de sterrenkundige Lyman Spitzer werd bedacht, de man naar wie NASA’s infraroodtelescoop Spitzer is genoemd. In de W7-X loopt het superhete plasma als een gedraaid lint door de ring, zoals op de afbeelding hieronder te zien is.
Als ‘ie naar schatting volgende maand voor het eerst gaat draaien hopen ze in Duitsland voor het eerst gedurende langere tijd energie op te wekken via kernfusie, iets wat met behulp van tokamak reactoren zoals ITER maar gedurende zeer korte tijd lukte. Hieronder een video over de stellarator W7-X.
Lees verder bij de Bron: Astroblogs
