De imploderende G7: Als Europa een bedrijf was, dan zouden haar investeerders het continent te koop zetten

De G7-staten zijn de zeven grote economieën van de wereld. Vergelijken we van iedere staat het relatieve aandeel van de wereldeconomie, ofwel het ‘marktaandeel’ gemeten langs het bruto binnenlands product, dan valt op dat vier van de G7-staten sinds 1900 langzaam maar zeker hun aandeel aan het verliezen zijn. Dat zijn de vier grootste Europese economieën van Duitsland, Frankrijk, Italië en het Verenigd Koninkrijk. Heel anders dan de VS, Canada en Japan.

Hoe zal Europa’s neergang de wereld raken?

Duitsland

Grafiek 1. Duits aandeel van de wereldeconomie (1900-2008), inclusief Oost- en West-Duitsland. (Let op dat de volatiliteit sinds 1950 helemaal vlak is gaan liggen—bewijs voor een communistische plan-economie?)

Sinds 1900 verloor Duitsland bijna 2/3 van zijn aandeel in de wereldeconomie, gezakt van bijna 12% op zijn hoogtepunt tot onder de 4% vandaag.

Voor even herstelde Hitlers Derde Rijk de Duitse macht, maar enkel omdat zijn expansionistische economie naburige landen leeg roofde. In de daaropvolgende eeuw zouden Duitsers voor hun hoogmoed betalen met economisch verval. Ondanks dat ze hun economie in de jaren ‘50 van de vorige eeuw snel opnieuw wisten op te bouwen, is de Duits economie vandaag niet machtiger dan in de tijd vlak na Hitlers nederlaag in 1945.

De Duitse economische invloed op de wereld neemt niet alleen af, maar lijkt stervende. Men hoeft zich niet te verwonderen waarom Duitsland heeft besloten zijn grenzen voor miljoenen goedkope arbeidskrachten op te zetten. Dat deden Duitsers niet alleen om te bewijzen hoe progressief ze zijn geworden, maar vooral omdat autochtone Duitse arbeiders zo gewend zijn geraakt aan rijkdom en welvaart dat ze niet langer met Chinese en Indiase lonen kunnen concurreren.

De immigranten uit de Derde Wereld naar het Westen kunnen hun gastheren gemakkelijk onderbieden. Niet, zoals de Indiase racist Fareed Zakaria ons wil laten geloven,¹ omdat Indiase immigranten zogenaamd productiever zouden zijn, maar omdat immigranten westerse salarissen kunnen ondermijnen door met veel armere leefomstandigheden genoegen te nemen. Alhoewel immigranten minder productief zijn dan autochtone westerlingen, zijn ze eerder bereid hetzelfde werk voor veel minder geld te doen.

Wereldwijd gezien duwt de dreiging van een Chinees-Indisch wonder verdere massa-immigratie naar het Westen: de enige mensen die nog in staat zullen zijn voor minder dan een Aziatisch of Indiaas loon te werken, zijn Afrikanen (uit Afrika). Niet onverwacht vertelde de Italiaanse voorzitter van het Europese Parlement, Antonio Tajani, recentelijk aan de Duitse krant Die Welt dat Europa het komende decennium 30 miljoen zwarte Afrikanen zal moeten absorberen. Ze zullen fabrieken vullen en lopende bandwerk bemannen met verse arbeid.

Merk op dat progressieve ideologie geen rol van betekenis heeft gespeeld in de beslissing om Europa’s grenzen open te zetten. Economie gaat voor politieke fantasie, alhoewel het multiculturele wereldbeeld gemakshalve dient om autochtone Europeanen in een passieve staat van ontkenning te houden, terwijl hun levens langzaam worden omgeruild voor die van uitheemse bevolkingen.

Kinderen van rijke blanke ouders zullen nooit kunnen concurreren met immigranten uit de Derde Wereld.

Frankrijk

Grafiek 2. Franse aandeel van de economie (1900-2008).

Net zoals Duitsland heeft Frankrijk sinds 1900 meer dan de helft van haar invloed op de wereldeconomie verloren. De Tweede Wereldoorlog schaadde de Franse economie tijdelijk tijdens de Nazi-bezetting van 1939 tot 1945, maar in tegenstelling tot de Duitsers waren de Fransen in staat hun economie vrij snel te herstellen.

Ook Frankrijk neemt deel aan de race to the bottom en heeft zijn grenzen voor massa-immigratie opengezet. Vanwege de behoefte aan goedkope arbeid om economisch te kunnen blijven concurreren, huisvest Frankrijk nu al Europa’s grootste Noord-Afrikaanse, Centraal-Afrikaanse en islamitische populaties. Immigranten zijn de enige mensen die willen werken voor salarissen waar Fransen hun hypotheek van niet kunnen aflossen.

Het Verenigd Koninkrijk

Grafiek 3. Het Britse aandeel in de wereldeconomie (1900-2008).

In 1900 was de Britse economie even machtig als die van Duitsland (12% van de wereldeconomie), ondanks dat het toentertijd een kleinere bevolking had. Britse burgers waren productiever, misschien wel dankzij de hulpbronnen die het uit haar koloniale rijk kon bemachtigen.

Omdat het land niet door de Nazi’s werd bezet, lijkt de Britse economie aan de oorlogsindustrie te hebben verdiend. Desalniettemin bleef de Britse economie sindsdien wegzakken in vergane glorie. Vandaag representeert de Britse economie een magere 3% van de wereldeconomie, zelfs minder dan dat van Duitsland (4%). Misschien helpt #Brexit de Britten een stukje verloren trots terug te geven.

Sinds het bijna 75% van haar wereldwijde macht kwijt is geraakt, lijkt de Britse economie op sterven na dood.

Italië

Grafiek 4. Italiaans deel van de wereldeconomie (1900-2008).

In tegenstelling tot Duitsland heeft de voormalige fascistenstaat nauwelijks onder de nederlaag van de Tweede Wereldoorlog geleden. Italië herstelde binnen enkele jaren en was in staat om een relatief stabiel aandeel in de wereldeconomie te behouden, tot ook in dit land de neergang rond 1980 inzette.

Wat is hier aan de hand?

Waarom slagen de Europese G7-economieën er niet in hun wereldwijde relevantie te behouden? Vergrijzende demografie en een daaropvolgend tekort aan autochtone arbeiders verklaren waarom politici immigranten uit de Derde Wereld moesten uitnodigen om hier banen te zoeken, maar het verklaart niet waarom Europa’s economieën al waren begonnen te verzwakken voordat de massa-immigratie aanzwol en zelfs voor de Tweede Wereldoorlog. Niet de oorlog veroorzaakte de neergang, de neergang veroorzaakte de oorlog.

We moeten concluderen dat immigranten Europa’s economische afglijden niet hebben veroorzaakt. Immigranten hebben Europa’s aanstaande ineenstorting uitgesteld, maar dat betekent nog niet dat ze die definitief hebben afgesteld. Als het proces van massa-immigratie zo doorgaat, dan zullen Europa’s economieën uiteindelijk niet meer door Europeanen worden gerund, maar door Arabieren, Aziaten en Afrikanen. Op de langere termijn zullen Europeanen worden geconfronteerd met hun economische en biologische uitsterven.

Wat moeten Europeanen dan anders doen om het tij te keren en een toekomst voor hun nageslacht veilig te stellen? Als Europeanen aan hun welvaart blijven vasthouden, als ze luxe auto’s prefereren boven kinderen, dan zullen ze nooit in staat zijn om te concurreren met Chinese en Indiase lonen. De westerse verslaving aan welvaart heeft het lot van Europeanen beklonken. (Evolutie bevoordeelt niet noodzakelijk de rijken.)

Als Europeanen echter hun luxe goederen zouden opgeven en hun welvaart investeren in het verwekken van kinderen, dan zullen, ervan afgezien dat ze Europa minder aantrekkelijk zullen maken voor immigranten, hun stijgende aantallen nog steeds niet genoeg zijn om met vier tot zes miljard Aziaten te concurreren, noch met een verwachte twee tot vier miljard Afrikanen voor het eind van deze eeuw. Het lijkt erop dat ongeacht wat Europeanen ook zullen doen niets wat uitmaakt.

Het lot van Europa

Er is, natuurlijk, nog één onuitgesproken aanpak voor het Europese dilemma die tot een oplossing zou kunnen leiden. Volgens ecoloog Paul Colinvaux, auteur van The Fate of Nations, zullen rijkere landen altijd hun toevlucht nemen in oorlog tegen armere landen wiens onophoudelijk groeiende bevolkingsaantallen een economische bedreiging vormen.

Hij schrijft: “Aanvalsoorlog wordt veroorzaakt door continue bevolkingsgroei in een relatief rijke samenleving.” In onze tijd is die rijke samenleving de geglobaliseerde wereld. De groeiende bevolkingen van de Derde Wereld dreigen zeker het rijkere Westen te verpletteren. Als Colinvaux’s historische analyse juist blijkt, dan staat ons nog heel wat vuurwerk te wachten.